Iyan ang titulo ng pelikulang hango sa tunay na pangyayari. Filmed entirely in Irosin, Sorsogon, starring Anthony Alonzo, Aga Muhlach, Ricky Davao at Paquito Diaz. Ayon sa blog na aking nabasa, kasali daw ito sa 1989 Metro Manila Film Festival.
Hanggang ngayon, sariwa pa sa ala-ala ko ang totoong pangyayari na naging inspirasyon ng pelikulang nabanggit. Kitang-kita ng dalawang mata ko ang mga pangyayari.
Grade 5 ako noon. Buwan ng Marso or Abril ng 1989, basta natatandaan ko, malapit na ang Recognition Day namin noon. Maaga ako ginising ni Papa... "Nene, mata na.. buhat na, kay mapag-bongto na kita, susunduon ta si Mama", sabi ng Papa ko habang ginigising ako. Dali-dali akong naghimalos at nagbihis. Naglakad lang kami papuntang bayan.
Diretso kami sa terminal ng Philtranco, sa sentro ng bayan ng Irosin. Siyanga pala, susunduin namin nun ang Mama ko na nagtrabaho bilang assistant ng Tita ko na may carinderia sa Parañaque. Dala ni Mama ang damit na binili nya at isusuot ko para sa recognition day. Madaling-araw pa yun. Wala kaming kamalay-malay sa mga sumunod na pangyayari habang nasa bus terminal kami.
Biglang nagkagulo ang mga tao sa terminal, pati na ang mga nagkakape sa katabing kainan, sa Kapihan ni Tiya Bibay. Mula sa mga tambay, nalaman namin ng nilusob para ng mga rebelde ang munisipyo namin. Itinali daw ang mga pulis. Engkwentro. Natakot kami, natakot ang Papa ko para sa kaligtasan namin. Sobrang napakalapit ng terminal sa munisipyo. Dinig na dinig namin ang putukan. Nagsitago kami sa kusina ng kapihan.
Maya-maya pa ay may mga pumasok na armadong lalake. Kinapkapan ng mga kalalakihan na kasama namin nakakubli doon sa kusina. "Amin na ang mga ID o cedula niyo!", sigaw ng lalaki. Mabilis na kumilos ang mga lalaki kasama na si Papa. Buti na lang dala nya ang cedula nya. Wala namang nasaktan, at lumabas na ang mga armadong lalaki.
Natatanaw namin mula sa siwang ng pinto ang mga rebeldeng sugatan na inaalalayan ng mga kasamahan nila. Doon sila sa gilid ng kapihan dumaan. Maaaring malapit lang doon nakahimpil ang sasakyan nila, kung meron man.
Mag-aalas diyes na ng natapos ang gulo. Umuwi na kmi ni Papa. Hindi na namin nahintay ang pagdating ni Mama na tiyempo naman na na-delay ang pagdating ng bus na sinakyan. Nasiraan yata sila sa bandang Quezon province. Nakasalubong na namin ang bus habang naglalakad kami pauwi.
Ilang linggo ko palagi naikwekwento yung pangyayari. May discussion pa nga kami sa klase na maihahalintulad sa isang stress debriefing. Pinagkwento kami ng titser namin tungkol sa karanasan at saloobin ukol sa nangyari.
Bandang September o October 1989, nag-umpisa ang shooting ng pelikukang Irosin. Minsan pagkatapos ng klase namin, dumadaan kami sa may municipal hall kung saan ginaganap sa shooting. Nakipagsiksika kami sa mga taong nanonood din ng shooting. Nakita namin at nakapag pa-authograph kami kina Aga Muhlach, Paquito Diaz, Anthony Alonzo at iba pang artistang gumanap sa pelikula.
Iyan ang isa lamang sa mga natatanging karanasan ko sa bayan ng Irosin. Sana ay patuloy pa rin kayong nakaabang sa mga kwento ng aking kabataan.
No comments:
Post a Comment